Voor Wim Kempenaers uit Borsbeek breekt een nieuw tijdperk aan. Na 26 jaar gewerkt te hebben als zelfstandig (pers)fotograaf – in deze periode behaalde hij verschillende prijzen voor beste persfoto – treedt hij in dienst van een videoproductiebedrijf. Tussen alles door speelt hij niet in één maar wel twee bands als gitarist. Een blik op de carrière, toekomst en talenten van een rasechte Borsbekenaar.
Foto’s: Kobe Nuyens & Wim Kempenaers
Wim woont al bijna 50 jaar in zijn geliefde Borsbeek. “Mijn leven speelde zich hier af onder de kerktoren. Ik ben zeer blij met de opwaardering van mijn oude voetbalclub naar sportcomplex El Citadel: een leuk vertoeven met de kinderen en een nostalgisch gevoel voor mij”, vertelt hij. Gestart bij de opleiding striptekenaar op Sint-Lucas, vond hij zijn roeping in het vak fotografie, waarna hij overschakelde naar een opleiding fotografie. “Alles vloeide mooi in elkaar over. Mijn studies heb ik zonder veel problemen afgewerkt en drie maanden na het afstuderen, ging ik aan het werk bij Het Nieuwsblad. Mijn eerste opdracht was Laundry Day: zwart wit, analoog en toen nog zelf alles moeten ontwikkelen, afdrukken en aanleveren bij de redactie.”
In the moment
26 jaar later ruilt Wim de eenzame cowboyrol als freelance fotograaf in voor een stabiele job in dienstverband, nog steeds (voornamelijk) als fotograaf. “Als freelancer heb ik vooral als persfotograaf gewerkt voor magazines en kranten als De Standaard en De Tijd, met geregeld opdrachten voor bedrijven, onder andere via Voka. Bij Zidis, waar ik eind augustus van start ga, zal ik vooral content maken voor events, bedrijven, producten… Het is nieuw en spannend, maar ik kijk ernaar uit om mijn blik te verruimen, bij te leren over videografie en eindelijk met collega’s te kunnen werken”, grapt Wim.
“Ik bracht alle aspecten van het leven in beeld, van het grootste feest tot de grootste miserie.”
In zijn periode als persfotograaf won Wim verschillende mooie prijzen. Drie jaar op rij(!) won hij de Nikon Persprijs en ook de Dexia Persprijs wist hij in de wacht te slepen. “Ik bracht alle aspecten van het dagelijkse leven in beeld, van het grootste feest tot de grootste miserie. Vaak gaat het om echt ‘in the moment’ te zijn en op het juiste moment, op de juiste plek te staan. Die spanning en het tussen de mensen zijn, is waarom ik het liefst van al reportagewerk doe.”
Maar het hoogtepunt uit zijn carrière is, voorlopig, de tocht die hij mocht maken door Latijns-Amerika en Afrika om voor een koffie importeur de bonenproductie in beeld te brengen. “Dat was een ongelooflijke ervaring, maar doe ik geen twee keer”, lacht Wim. “Mijn fabriek draaide toen op volle toeren, soms zat ik tot 3u ’s nachts foto’s te bewerken voor mijn klanten om dan meteen naar het vliegveld te hollen en op te stijgen naar Guatemala.”
Advertentie
Uit de hand gelopen hobby
Naast een passie voor fotografie werd Wim ook gegrepen door de gitaar. Tijdens zijn tijd bij de Borsbeekse Chiro maakte hij als 14-jarig knaapje kennis met de heilige snaren. “Meteen voelde ik dat het iets voor mij was, ik kocht mijn eerste gitaar en een boekje getiteld ‘Gitaar leren in 6 maanden’. Drie maanden later begon ik zelf nummers te schrijven, maar noten lezen kan ik nog steeds niet. Akkoorden wel, maar ik speel vooral op gevoel”, vertelt Wim.
“Ga dan naar de echte band kijken, dacht ik dan.”
Wat begon als een hobby is ondertussen uitgemond in een uit de hand gelopen muzikaal zijspoor. Na wat passages bij enkele bands werd hij gevraagd om als gitarist te spelen in ‘The obsCURE’, een coverband van The Cure. En die doet het goed! “Ondanks ik altijd een New Waver ben geweest en The Cure één van mijn favoriete bands was, had ik geen voeling met een coverband. Ga dan naar de echte band kijken, dacht ik dan. Maar op dat moment zat ik zonder band en op aandringen van mijn vrouw, die zei dat ik anders in een zwart gat zou vallen, besloot ik daarop in te gaan. Zeer blij dat zij me toen overtuigd heeft! The obsCURE draagt het tributegehalte hoog in het vaandel. Zelfs de stem van de zanger lijkt op die van Robert Smith, dat is echt ongelooflijk.”
Diezelfde zanger had nog een zijproject lopen met ‘A Slice Of Life’, een postpunk, new wave band. Ook daar werd Wim voor gevraagd. “Dat is een mooi verhaal geworden, we hebben ondertussen al twee cd’s uitgebracht. Al is eigen muziek wel moeilijker aan de man te brengen natuurlijk.”
Met The obsCURE mocht Wim al prachtige sets spelen op W-Fest, Sinnersday en zelfs in het buitenland, van Parijs en Rotterdam tot Leipzig, waar ze hun grootste show tot nu toe speelden op het Wave-Gotik-Treffen festival. “Ooit op het podium staan van een groot festival zoals Pukkelpop of Dour zou echt het summum zijn, maar daar draait het niet om voor mij. Muziek brengt je in een andere wereld, in je eigen wereld, waarin je heel even aan niets anders moet denken. Voor mij is het een ideale uitlaatklep tussen het dagdagelijkse werk”, sluit Wim nuchter af.
Wie het werk van Wim als fotograaf wil bewonderen, kan terecht op www.wimkempenaers.be. Om hem aan het werk te zien en horen als gitarist kan je een bezoek brengen aan de Facebookpagina’s van zijn bands:
The obsCURE: https://www.facebook.com/obscure.the
A Slice Of Life: https://www.facebook.com/asliceoflifeband
Advertentie
