In het dienstencentrum van Hove kan je een ritje met een riksja aanvragen. Wilfried Aarts rijdt ermee rond als vrijwilliger voor de bewoners van het Cantershof en krijgt zo bijzondere verhalen te horen.
Foto’s: Jolien Van der Linden en Dienstencentrum Hove
Het initiatief ‘Fietsen zonder Leeftijd’ ontstond in 2012 in Denemarken en waaide daarna over naar de rest van de wereld. Minder mobiele personen krijgen de kans om in een riksja meer buiten te komen – dat is een soort bakfiets, maar dan met een zetel voorin. Ook in België maakt de riksja zijn opmars. Dat merkt vrijwilliger Wilfried Aarts uit Hove: “Hier hebben we de riksja al een tweetal jaar”, zegt hij. “Andere zorgcentra in de buurgemeenten tonen ook steeds meer interesse in het project. Het is een fantastisch initiatief om de ouderen weer wat meer buiten te krijgen.”
Voor Wilfried is rondrijden met de riksja een mooie invulling van zijn dagen. Hij rolde er toevallig in toen hij bezig was met het regelen van zijn vervroegd pensioen. “De toenmalige verantwoordelijke van het dienstencentrum diende mijn aanvraag in en stelde me de vraag of ik geen interesse had om in een nieuw vrijwilligersproject te stappen”, vertelt hij. “Ik vond het meteen een goed idee en volgde een cursus om met de riksja te leren rijden.”
Levenswijs
Die cursus was nodig, want een riksja is veel breder dan een gewone fiets. Zeker omdat je met mensen rondrijdt, moet je extra voorzichtig zijn. “Het verkeersreglement is hetzelfde als bij een gewone fiets, maar je hebt veel meer plaats nodig en je moet ook anders omgaan met je stuur”, legt hij uit. “De riksja kantelt heel makkelijk om in scherpe bochten. Die maak je dus beter niet! En op kasseien kan je absoluut niet rijden, die probeer ik altijd te vermijden.”
Wilfried haalt uit zijn vrijwilligerswerk vooral veel voldoening. Hij zal er pas mee stoppen als hij het fysiek niet meer aankan. “Het is heel fijn om met die mensen rond te fietsen! Het is een hoop levenswijsheid bij elkaar, waar ik iedere keer nog van bijleer. Voor hen is het soms een trip down memory lane, en ik zie dat zij er eveneens erg van genieten. Voor mij is het dan weer een manier om het sociaal contact te behouden, dat vind ik zeer belangrijk. Als ik twee dagen niemand gezien heb, word ik zot”, sluit hij af.
Advertentie
