Tien jaar geleden trok schilder Frank De Mulder, niet te verwarren met de gelijknamige fotograaf, van Antwerpen naar Vremde. Zijn grootste motivatie? Het oude slachthuis en bijhorende schuur die achter het huis liggen. Van daaruit werken hij en zijn zoon Joris aan hun kunstwerken. Het atelier op de Broechemsesteenweg 131 kreeg de toepasselijke naam ‘Oud Slachterytje’.
In het atelier zijn de elementen van oude slachterij ‘Het Vleesfabriekske’ nog goed zichtbaar. De typische witte tegels, oude bloedgeulen, vleeshaken en -machines maken het een unieke omgeving. Nu staat het echter vol verf, kwasten, schildersezels, kaders, knipsels en jutte zakken. “Voor ons was dit exact wat we nodig hadden. Het huis was puur bijzaak”, lacht Frank.
Wie is Frank?
Frank De Mulder werd op zestienjarige leeftijd naar de kunstambachtsschool van de abdij van Maredsous gestuurd. “Dat voelde als op internaat gaan, maar bleek achteraf mijn geluk te zijn geweest”, getuigt Frank. Later volgde hij verder schilderschool in de academie van Antwerpen en Borsbeek.
Na een verplichte legerdienst keerde hij terug naar zijn passie voor schilderen. Hij stond mee aan de oorsprong van galerie Cami in de Wijngaardstraat en galerij Arte Falco in de Falconrui. Hij ontdekte ook een liefde voor Parijs en Marokko, waar hij verschillende keren op reis ging. “In Parijs begaf ik me te midden de ‘Flower Power’ revolutie van de late jaren 60. De Parijse straatbeelden komen ook geregeld terug in mijn werk.”
Ruw en onversneden
De stijl die Frank hanteert in zijn (collage)werken wordt meteen duidelijk. Vanop afstand kijk je naar prachtige impressionistische straatbeelden, caféinterieurs en havenzichten. Maar wanneer je dichterbij komt, merk je al snel de ruwe materialen zoals jutte zakken, touwen, karton en metaal die erin verwerkt zitten. Een ruwheid die in zekere mate mooi aansluit bij het kader van een oude slachterij.
“Met die materialen en de grote kaders kan ik meer overbrengen met het werk”, verduidelijkt Frank. “Ik ben begonnen als aquarellist, dat was ook makkelijk om overal mee naartoe te nemen. Maar door de jaren heen werd ik zenuwachtig van kleinschalig te moeten werken.” Vandaar dus de overgang naar acrylverf. “Nu kan ik vanop afstand schilderen en de verfplekken in het rond zien vliegen. Op de grote kaders, de vloer of mijn broek. Zo kan ik echt een gevoel steken in het schilderen.”
Naast ruwe materialen vallen ook de kranten- en magazineknipsels op die verstopt zitten in de werken. “Ik heb een heleboel magazines liggen, voornamelijk uit Frankrijk, waaruit ik soms stukken titels, logo’s of foto’s knip om te verwerken. Soms scheur ik tijdens een bezoek aan Frankrijk ook gewoon stukken posters van de muur wanneer ze me aanstaan. Soms tot lichte ergernis van de bewoners.”
Ook zijn zoon Joris werkt met ruwe materialen, voornamelijk metaal. Hij beschikt daarvoor over een eigen schuur achter de oude slachterij. “Mijn werken zijn voornamelijk bedoeld om buiten te plaatsen. Ik begin vaak met enkele buizen en bedenk dan over tijd hoe ik het kan vervormen tot een bepaalde figuur”, geeft Joris aan.
Advertentie
Rust vinden
Een andere belangrijke reden voor Frank en zijn zoon om te verhuizen naar hun huidige woonst, was de rust die ze er vonden. “Na het overlijden van mijn vrouw had ik daar nood aan”, getuigt Frank. “Het was een moeilijke periode voor ons. Ik heb het geluk een prachtvrouw te hebben gehad die me mijn ding liet doen. Zonder dat ik als kunstenaar onder financiële of commerciële druk kwam te staan.”
De rust in Vremde wisselt Frank af met de rust in Normandië. Ongeveer zes maanden per jaar vertoeft hij er in zijn tweede verblijf. “Sinds die periode, speelt een groot deel van mijn leven zich daar af. Ik woon er in het binnenland, waar het heel stil en rustig is.” Ook daar beschikt hij over een atelier en blijft hij zichzelf uiten op doek. “Hoewel ik geen landschapsschilder ben, krijg ik daar toch een machtig gevoel en ben ik het meer beginnen doen. Op mijn eigen ruwe manier.”
Nog steeds actief
Vooral de stilte heeft Frank geholpen doorheen zijn moeilijke periode, maar hij is niet bij de pakken blijven zitten. “Wekelijks ga ik naar ’t stad om er af te spreken met oud collega’s en vrienden van de academie. Al dan niet in mijn stamcafé ’t Zeezicht. Dat onderhouden, is belangrijk voor het delen van verhalen en inspiratie. Het is ook zo dat ik destijds in Parijs en Marokko ben beland.”
Ook blijft hij onvermoeid verder schilderen. In het atelier staat een grote stock en schetsen voor zijn volgende werken. Die doen het uitzonderlijk goed binnen de Antwerpse haven, al verschillende grote bedrijven kwamen bij hem aankloppen. “Ik heb het geluk dat mensen vaak echt weg zijn van mijn schilderijen. Zonder te weten waar ze het kunnen hangen, nemen ze er dan een mee. Het kan zijn dat die kader een jaar later nog steeds ergens op de grond staat, maar dat vind ik net het leukste.”
Volgend jaar plant Frank ook een nieuwe tentoonstelling in zijn atelier in Vremde. Laat je niet afschrikken door die oude vleeshaken en bloedgeulen, en kom zeker een kijkje nemen! Info volgt!
Wie graag meer wil weten over Frank en zijn werken, kan terecht op zijn website: www.demulderfrank.be. Zijn contactgegevens, alsook die van Joris, vind je hieronder:
‘Oud Slachterytje’ – Broechemsesteenweg 131, 2531 Vremde
0032 (0)499 219 007 – info@demulderfrank.be
Joris De Mulder: 0494 91 65 26
Advertentie
